Iemand die mij kent, kan er niet meer omheen. Het gespreksonderwerp is schapen en alles wat daarmee samenhangt. Schapenhoeden, herders, honden, natuurgebieden, lammetjesdagen, lamsvlees…. ik raak er niet over uitgepraat. Ik schrijf niet voor niets een boek!
En nu ineens is er ook heel veel wol om me heen. Voor de Dag van het Schaap organiseer ik het wolplein. Leuke producten verkopen deze mensen – vaak zelf gemaakt. Op Facebook merk ik dat veel mensen op zoek zijn naar wol, terwijl de herders het soms aan de straatstenen niet kwijt raken. Wat een verspilling!
Ik probeer linkjes te leggen tussen de schaapherders en de wolbe- en verwerkers. Eerst maar eens proberen om een agenda te maken van alle wolfeestjes die er aan komen. Scheerdersfeesten en fairs rond wol: allemaal even leuk voor een dagje uit en zeker een aanrader als je meer wilt weten over deze bedrijfstak.
Heb je zelf een feestje met schapen en wol en sta je er niet bij? Laat dat dan weten, dan voeg ik het toe. Dankzij de lijst van Janneke Plomp in de Wol en Vilt groep is mijn lijstje snel gegroeid! En als je alvast een keer wilt zien hoe dat ook weer gaat, schapenscheren, lees dan dit blog.
De proefdruk is klaar! Nu met de stofkam er door. Zou het lukken om alle foutjes in woord en beeld eruit te halen? Ook met deze tijdelijke kaft – print on demand kan alleen met paperback, ziet het boek er prachtig uit. Apetrots ben ik op het resultaat.
Eerst dit exemplaar van alle kanten bekijken en de laatste losse eindjes afmaken. De volgende stap is drukken….
Nieuwsgierig naar het boek? In juli (!) gaat het boek Waar lopen de schapen? naar de drukker. Het wordt echt prachtig, al zeg ik het zelf. De foto’s van Suze en mij geven een mooi beeld van waar de herders lopen met hun schapen. En de verhalen van de herders? Die zijn altijd leuk en inspirerend om te lezen. Zelfs mensen die niet van dieren houden, genieten van een herder en zijn kudde in de natuur of gewoon in de stad. Ik weet niet goed hoe ik de kracht van een kudde schapen onder worden kan brengen. Schapen hebben geen laagjes, zei Daphne Hogeweg. En dat is het precies. Gewoon onvoorwaardelijk genieten van rust. Dat lukt heel gemakkelijk als je met een kudde mee wandelt.
Als je alvast wilt zien hoe het boek er uitkomt te zien, dan kan dat. De zes eerste bladzijden van het hoofdstuk Uitwaaien in de Loonse en Drunense duinen kun je downloaden als je hier klikt. Je ziet de ‘spreads’, dat wil zeggen steeds twee bladzijden tegelijk. In juli gaat het boek naar de drukker en in augustus komt het uit..
Om het boek te kunnen drukken, wil ik het boek zoveel mogelijk nu al verkopen. Het is een soort crowdfunding. Hoe meer mensen nu al betalen, hoe gemakkelijker het wordt op het boek in een hoge oplage te drukken. En daar wordt het boek goedkoper van! Krijg je straks het boek en ook nog geld terug? Of een mooie set kaarten van de foto’s uit het boek? Ik moet nog even rekenen, maar dat zou zo maar kunnen.
Het hoofdstuk over Bart van Ekkendonk is een verhaal uit het boekWaar lopen de schapen?met foto’s van Suze Vonk. In het boek vertellen herders over hun vak en de eigenwijze aanpak die ze daarbij kiezen. Kom genieten van hun werk, zodat dit beroep ook voor de toekomst wordt veiliggesteld. Het boek met verhalen en sfeerbeelden komt dit voorjaar uit.
Wil je op de hoogte gehouden worden? Schrijf je dan in op onze Facebook-pagina of abonneer je op de nieuwsbrief. Je kunt het boek nu bestellen. Dan krijg je de verzendkosten cadeau. Dit aanbod geldt nog totdat het boek werkelijk naar de drukker is!
Toch kan het blijkbaar altijd beter, want een aantal herders heeft iets nieuws opgericht. Een Gilde. Het Gilde wil nieuwe herders laten opleiden door oude herders, net als de meesters met hun knechten uit de middeleeuwen. Het klinkt fantastisch, maar het is niet echt heel nieuw. De herders die nu in Nederland rondlopen, zijn meestal ook bij een ander in de leer geweest. De herders in mijn boek vertellen er graag over.
Wellicht dat meespeelt dat het Gilde veel meer wil dan alleen herders opleiden. Ze willen ook meer samenwerking tussen herders bevorderen. (Hmm. Waarom lijkt het dan alsof deze herders zich afzetten tegen andere herders?) En verder de krachten bundelen bij de verkoop van vlees en wol en het verwerven van opdrachten. Eerlijk gezegd vind ik dat ;aatste een goede zaak. Het is als herder met de lange, fysiek zware werkdagen bij de kudde nog niet zo gemakkelijk om je bedrijf op alle fronten evengoed te regelen. Het werk met de schapen in de natuur is het allerbelangrijkst, maar echt beleg op je boterham verdienen kan alleen als je ook een goede prijs krijgt voor vlees, wol en nevenactiviteiten als coaching of workshops. Het is niet elke herder gegeven om op al deze onderwerpen even goed te scoren. Daarin samenwerken is een goed plan dus.
Bijzonder is dat een van de voorwaarden is dat de kudde moet bestaan uit een zeldzaam Nederlands heideras of Mergellanders. Veel moderne herders hoeden met echte heiderassen of Mergellanders, omdat deze rassen het meest geschikt zijn om op de schrale natuurterreinen te hoeden. Een overbodige eis dus of gewoon goed nieuws? Helaas voldoen lang niet alle schaapkuddes aan de strenge eisen van de stamboeken voor deze rassen. Dat is dan meteen een mooie opdracht aan de voorzitter van het gilde, Geert Boink. Hij is ook voorzitter van de Stichting Zeldzame Huisdierrassen en zijn inzet zou moeten zijn om de grote populatie heideschapen ook onder te brengen in de stamboekpopulaties.
Ik hoop alleen niet dat de authentieke herder gezien wordt als een museumstuk. Als je de eis voor een zeldzaam ras doortrekt naar authenticiteit en cultureel historische waarde, dan vrees ik het ergste. Is het dan de bedoeling dat de Nederlandse Kempen alleen nog maar in de Kempen grazen? En de Drenten in Drenthe? Dat zou dan erg jammer zijn voor de prachtige duingebieden in Zeeland, Zuid- en Noord-Holland waar nu Kempen uitstekend werk verrichten.
Best wel bijzonder dat aan Waar lopen de schapen? herders van allerlei pluimage meewerken. Ik ben trots op alle 13, want authentiek zijn ze allemaal.
Het is niet gelukt. Een tijdje terug probeerde ik op Facebook een discussie te starten over de eigenschappen van herders met de vraag; Wat voor eigenschappen karakteriseren ‘echte’ herders? De discussie komt niet echt op gang. Emil reageert als eerste: ‘Ha ha’ en dan schrijft hij: ‘Ik denk dat een ding herders verbindt, ze zijn vaak met dieren gaan werken omdat het met mensen niet helemaal lukte ;). En Ilse schrijft: ‘zelfstandig’. Een goed begin!
Ik snap wel waarom er niet veel reacties komen. Het zijn vooral herders die meelezen. Moeten zij iets over zichzelf vertellen? Iets dat ze karakteriseert? Niemand stopt zichzelf graag in een hokje! Jammer, want ik wil graag horen wat herders zelf de meest opvallende karaktertrek van een herder vinden. De bedoeling was om dit onderwerp ook op te nemen in de inleiding in het boek Waar lopen de schapen?. In de interviews met de herders valt mij wel een aantal karaktereigenschappen op die ze bijna allemaal bezitten. Maar wat maakt een herder nu speciaal?
Ik vind bijvoorbeeld dat herders erg goed kunnen vertellen. Als ik samen met Suze bij Marijke foto’s kom maken van de lammetjes, staat Marijke stralend met een lammetje in haar armen alle vragen van de bezoekers te beantwoorden. Het publiek hangt aan haar lippen. Ze zijn echt geïnteresseerd in haar uitleg over het ontstaan van de Nederlandse landschappen en welke rol schapen daarin spelen. Hetzelfde gebeurt er als Bart in de Loonse en Drunense Duinen vertelt over het ontstaan van het stuifzand. Als mensen een herder met schapen zien, willen ze graag meer weten over het hoe en het waarom van het hoeden met schapen. Iedereen neemt ruim de tijd om vragen te stellen en ook om te luisteren naar uitleg van de herder. Juist omdat niet elke herder even gek is op bezoek. Of moet ik zeggen ‘geschikt’ is voor bezoekers, had ik dit niet verwacht. Sommige herders zijn echt op zoek naar stilte en kiezen voor dit beroep omdat ze graag buiten zijn, zelfstandig willen werken en geen behoefte hebben aan drukte om zich heen. En dan kan herder een ideaal beroep zijn. Als je geluk hebt en op terreinen mag lopen waar weinig toeristen komen of zelfs niet toegelaten worden.
Het meest karakteristiek van een herder is waarschijnlijk het zelfstandig zijn en het kunnen anticiperen op elke onverwachte situatie. Een herder weet nooit wat de dag zal brengen. Natuurlijk maakt hij een plan en zijn er afspraken waar hij zich aan moet houden. Als er echter iets onverwachts gebeurt, moet de herder kunnen anticiperen. De veiligheid van de schapen en de honden staat voorop. Geen dag is hetzelfde. Het is wel handig dat een herder in principe altijd bereikbaar is. Als er onderweg iets gebeurt, kunnen er hulptroepen ingeroepen worden. En telefonisch vergaderen kan gewoon in het veld bij de schapen. Of als er iets met de schapen gebeurt, terwijl ze ingeschaard staan in de netten, kan een wandelaar de herder mobiel waarschuwen. Als herder moet je dus wel dag en nacht beschikbaar zijn. Net als een boer trouwens.
Herders kunnen niet alleen vertellen, er zijn er ook die goed kunnen schrijven. Een aantal herders schrijven af en toe een blog over hun belevenissen en die zijn erg leuk om te lezen. Ik zal binnenkort een pagina maken met linkjes van de mooie verhalen van de herders zelf.
De karaktereigenschappen van de herder zijn dus geen echt hoofdstuk geworden in het boek Waar lopen de schapen?met foto’s van Suze Vonk. Maar heel veel andere verhalen wel. Herders vertellen over hun vak en de eigenwijze aanpak die ze daarbij kiezen. Kom genieten van hun werk, zodat dit beroep ook voor de toekomst wordt veiliggesteld. Het boek met verhalen en sfeerbeelden komt in mei uit.
Nu het boek ‘Waar lopen de schapen?’ bijna klaar is, is het goed om te melden welke herders er in staan. Het zijn allemaal heel leuke herders. En ik weet wel, er zijn er nog veel meer van, maar het boek is vol!
In de loop van een jaar ben ik bij 13 herders op bezoek geweest en in de volgorde van de bezoeken komen ze ook in het boek. Zo komt elk seizoen van het hoeden met schapen terug in het boek. Het makkelijkst is om hier de blogjes te noemen van de herders. Dan kun je direct zien wie het zijn en via het blog ook hoe hun bedrijf heet en waar ze hoeden. In het boek staan interviews met de herders. Hoe zijn ze ooit herder geworden? Wat beweegt ze, wat doen ze? Geen verhaal is hetzelfde. Elk hoofdstuk eindigt met een blogje. Dat zijn de blogjes die hier onderstaan. Meer over de herder en zijn bedrijf vind je op het blog.
Ik ben de dertien herders enorm dankbaar voor hun bijdrage en hun verhalen. Ik hoop dat jullie net zo van hun verhalen en hun schapen geniet als ik. Zoek ze vooral op daar buiten!
In augustus start bij Helicon een opleiding voor herders. Heel bijzonder, want tot nu toe ontbrak zo’n opleiding in het beroepsonderwijs in Nederland. De herders die ik spreek zijn allemaal autodidact. ‘Eigengevormd’ is het Nederlandse woord hiervoor. Dat past precies bij een herder. Natuurlijk zijn er wel uitzonderingen. Janine, dochter van Ger Lardinois, heeft de HAS gedaan en leert het beroep van haar vader. Hij gaat al tientallen jaren op pad met zijn schapen in de natuur. Meer herders hebben echte boerenwortels. Ze komen van een boerenbedrijf met koeien of schapen. Maar er zijn ook genoeg herders die een kantoorbaan zijn ontvlucht. Het buitenleven trekt veel mensen. En als je dan ook nog een beetje van dieren houdt, de natuur wilt leren kennen en bereid bent om dag en nacht te werken, dan kom je ook zonder opleiding een heel eind. Sommigen van de herders uit mijn boek hebben wel een soort praktijkopleiding voor herders in spe gevolgd. De familie Abbink start dit jaar voor de vijfde keer met de cursus schaapherder.
Kees Kromhout in Heeze is zo’n herder die eigenlijk gewoon een heel goede baan had. Rond zijn veertigste realiseerde hij zich dat weinig wat hij deed enige indruk zou achterlaten op onze planeet. Was dit het werk dat hij tot aan zijn pensioen wilde doen? Kees was ook gek met zijn bordercollies en altijd met ze bezig. Als handler gaf hij cursussen en won hij prijzen. Als je dit soort honden hebt, dan kom je vanzelf tussen de schapen terecht. Kees wilde graag meer weten van schapen hoeden, ging zelfs minder werken om als vrijwilliger mee te draaien op een schapenbedrijf. En toen er een vacature op de Strabrechtse heide beschikbaar kwam, solliciteerde hij naar de baan fulltimeherder bij de Stichting het Kempische Heideschaap.
Als ik in de schaapskooi in Heeze op bezoek ben, heeft Kees net de stal ingericht en de eerste 80 ooien opgestald. Kees heeft geen seconde spijt van zijn switch gehad. Natuurlijk is het keihard werken, maar zijn leven is stukken leuker geworden. Hij mag elke dag zelf bepalen hoe zijn dag eruitziet, als hij maar zorgt dat zijn schapen gezond zijn en hun werk goed doen. Overdag is hij meestal op de heide te vinden om te zorgen dat de schapen daar grazen waar het nodig is. In de winter wordt er minder gehoed met de schapen. Ze staan dan op boerenweiden tot het tijd is om te lammeren. Lammeren doen ze in de schaapskooi. In die tijd moet er nog veel harder gewerkt worden. De kooi moet ingericht worden met groepshokken en kraamkamers. De vloer wordt ingestrooid met stro. De bodem moet goed schoon en warm zijn. De schapen worden binnen dagelijks gevoederd en de gezondheid van ooien en lammeren wordt goed in de gaten gehouden. Gelukkig kunnen de Kempen het aflammeren heel goed zelf. Als wij staan te praten in de stal met hoogdrachtige dieren is het eigenlijk een beetje saai. Echt de stilte voor de storm. Maar opeens klinkt er een iel kreetje: het eerste lam van dit jaar is geboren.
Kees is eigenlijk ook niet zomaar herder geworden. Hij is eerst in de leer gegaan bij een andere herder. De nieuwe studenten bij Helicon zullen dat ook gaan doen. Ze krijgen twee dagen per week les over alles wat een herder nodig heeft. Dat zijn schapenfeitjes, maar ook alles over de flora en fauna en hoe je je eigen bedrijf organiseert. Daarnaast moeten ze minimaal twee dagen per week aan de slag bij een herder. Dat is natuurlijk heel fijn, want de meeste herders kunnen wel een extra handje gebruiken.
Op de vraag ‘Wie wil er nu herder worden?’ is een overweldigend antwoord gekomen. Binnen een maand waren er al meer dan twintig aanmeldingen binnen en dat is meer dan er plaatsen zijn. Opvallend is het grote aantal oudere mensen dat zich aanmeldt. Net zoveel vrouwen als mannen. Vaak zijn ze toe aan een carrièreswitch of zijn ze vervroegd gestopt met werken. Maar of ze ook allemaal een plekje krijgen is niet zeker. Net als bij de meeste opleidingen is ook bij deze opleiding niet zozeer de vraag of je toegelaten wordt, maar of het je lukt om een goede stageplaats te bemachtigen. De nieuwe opleiding is opgezet door het Praktijknetwerk Gescheperde Schaapskuddes. Onder het motto ‘Schapen voor natuur’ ontwikkelen ze een opleiding voor schaapherders, certificering van de kwaliteit van begrazingsbedrijven en een online kennisbank.
Dit is een verhaal uit het boekWaar lopen de schapen?met foto’s van Suze Vonk. In het boek vertellen herders over hun vak en de eigenwijze aanpak die ze daarbij kiezen. Kom genieten van hun werk, zodat dit beroep ook voor de toekomst wordt veiliggesteld. Het boek met verhalen en sfeerbeelden komt dit voorjaar uit.
Wil je op de hoogte gehouden worden? Schrijf je dan in op onze Facebook-pagina of abonneer je op de nieuwsbrief. Je kunt het boek nu bestellen. Dan krijg je de verzendkosten cadeau.
Op deze website staan korte verhalen over onze bezoeken bij herders. Over wat Suze, de fotografe, en ik meemaakten tijdens die bezoeken. Er gebeurt altijd wel iets dat aanleiding vormt om een stukje te schrijven. De eerste keer een kudde zoeken in de Limburgse heuvels was echt om wanhopig van te worden. Suze en ik stapten iedere keer uit de auto om in de dalen tussen de heuvels weer géén schaap te ontdekken. Daar is ook de titel van het boek geboren: ‘Waar lopen de schapen?’ Een andere keer is het vooral spannend. Een kudde verplaatsen over de openbare weg lijkt zo simpel. Dat is het echt niet altijd. Meestal zijn er extra mensen en honden bij om de schapen veilig door het verkeer te loodsen. Hoe het verkeer reageert, blijft echter spannend. Gelukkig smelten de meeste mensen als ze zo’n vrolijke groep schapen langs zien trekken. Auto’s stoppen, mensen stappen zelfs uit om foto’s te maken.
De columns komen in het boek, maar je kunt ze ook lezen op deze site. Zo kan je dus nu al meelezen met de verhalen uit het boek ‘Waar lopen de schapen?‘. Niet dat alles al op deze website staat. In het boek vertellen de herders hun verhaal. Hoe zijn ze herder geworden? De een is boerenzoon of boerendochter en is opgegroeid met schapen. De ander is zomaar in het diepe gesprongen. En wat doen herders nu eigenlijk precies? Een beetje rondlopen met schapen? Herder zijn is wel iets meer dan dat. Dat staat dus in het boek. En verder staan er vooral hele mooie foto’s in het boek van Suze Vonk. Schapen zijn altijd leuk om naar te kijken. Veel foto’s van schapen dus. En soms ook een foto van een mooi of zeldzaam bloemetje of een herder. Of een herdershond.
Ben je een beetje nieuwsgierig geworden naar het boek? Een paar mensen hebben al wat hoofdstukken gelezen. Iedereen reageert even enthousiast. Ik word erg vrolijk van de commentaren van mijn lezers. Onderaan deze post staan wat citaten. Daar zie je dat ik niet overdrijf. Wil je zelf ook meer lezen? Laat maar horen, ik stuur je graag een hoofdstuk uit het boek. Of ik lees je een stukje voor. Ook dat kan! Wat ik het liefst wil, is dat je zo enthousiast wordt over het boek, dat je het wilt hebben! En dat je het nu direct bestelt. Ik hoor graag van je!
————————————————–
Commentaar van lezers van een of meer hoofdstukken: Mariet: Ik heb het eerste hoofdstuk vluchtig doorgelezen en het ziet er goed uit, gefeliciteerd, leuk om te lezen!
Jos: Ik heb me op het hoofdstuk geworpen. Hartstikke leuk trouwens. Ik ga je boek zeker kopen!
Annelucie: Ik heb vanmiddag je eerste hoofdstukken gelezen.
Het was echt leuk om te lezen. Het is vlot geschreven waardoor het makkelijk leest en het boeit. De afwisseling van een verslag van het interview met een blog vind ik ook een goeie, dat maakt het speelser. Je krijgt een goed idee van de drijfveren van de herders. Ook wordt goed duidelijk dat je er alleen met idealisme niet komt. Voor mij was het ook leerzaam. Ik wist niet dat het lopen met een schaapskudde zo planmatig is, afhankelijk van het soort gebied en wat de natuurbeheerder wil.
Ed: Weet je dat er veel mensen zijn die een boek(je) schrijven, ook hier in Buren.Echter ik vind nu al op voorhand, dat jouw boek niet in dit rijtje thuishoort. Jouw boek is een uniek project geworden, waar je stapsgewijs iedereen hebt mee laten genieten van de groei en uiteindelijk het resultaat. Ik volg je met veel plezier naar de eindstreep en hoop dat het gaat worden wat je wilde.
————————————————–
Commentaar van lezers van een of meer blogjes (de meeste lezers lezen door):
Dorien: Jammer dat het schapen verhaal was afgelopen, ik moet ook weer eens die kant op.
Groeten aan de volgende schapen.
Lianna: Hi Margo, leuk verhaal – ik rook de Nederlandse lente.
Een groet uit Perth.
Anneke: Heel leuk geschreven en om te lezen! Het wordt vast een leuk boek
Elly: Wat een interessant verhaal. Jouw passie is wel heel voelbaar hier. Mooi, heel mooi om te lezen.
Joke: Leuk verhaal Margo en het voorlezen voegt voor mij ook wel iets toe.
Heb het boek al besteld, verheug me erop.
Thea: Wat leuk dit luisterfragment. Ik heb lekker geluisterd. 4 minuten is precies lang genoeg om als pauze te dienen tussen mijn werk.
Schapen scheren is een vak apart. Het lijkt zo simpel als je de Australische scheerders Simon en Scott in de weer ziet met de schapen van de kudde van Wylde Weide in het Fochteloërveen. Ze klemmen een schaap tussen de knieën en scheren eerst de buik (met weinig wol), de billen en de staart. Dan zetten ze het dier op zijn inmiddels kale kont en scheren ze de rug van de kop naar de achterkant. Bij de laatste halen van de scheerder komt het schaap weer op haar pootjes en rent er vandoor zodra de scheerder het toelaat. En dat in twee minuten.
Simon en Scott hebben het vak jong geleerd in Nieuw Zeeland, door dagelijks schapen te scheren. In hun periode in Duitsland en Nederland werken ze vaak zeven dagen per week van ’s morgens half acht tot ’s avonds half acht. Voor de Wylde Weide scheren ze alle kuddes, zo’n 1400 schapen, in tweeënhalve dag. Met de hulp van de Australische powergirl Jenny. Ze propt de wol in de zakken, klimt er op om ze aan te stampen en zorgt ook nog voor een gestage aanvoer van schapen naar de scheerders.
Leuke baan. Springen en gillen om de schaapjes in de fuik te jagen. Op zo’n zomerse dag als vandaag wel een warm werkje. De schapen werken niet echt mee, hebben duidelijk geen zin in een scheerbeurt. De drukte en het lawaai op de scheerplek is een contrast met de rust in de Friese natuurgebieden waar ze meestal lopen.
Simon en Scott leveren puik werk af. Na elke scheerbeurt loopt er een slanke ooi weg en blijft er een vacht achter, die een mooie, grote deken vormt. Als je de vacht uitrolt, zie je grote verschillen in kwaliteit van de wol. De schapen van de Wylde Weide zijn van de rassen Kempisch heideschaap, Schoonebeeker en Veluws heideschaap en kruisingen met Suffolk. De verschillen zie je terug in de kleuren, de fijnheid van de wol en het al of niet voorkomen van haren aan de bovenkant.
Marjan Deenen is er vandaag bij om de mooiste vachten uit te zoeken voor haar viltkunst en workshops in haar atelier DeenenDingen. Mooi aaneengesloten wol die nog niet vervilt is. Ze heeft een voorkeur voor de Schoonebeeker vachten met grijze en blauwe tinten en grove haren aan de bovenkant. Volop keus uit 300 vachten. Marjan ontwikkelt met Diederik een nieuw arrangement voor een leuke dag uit: met de herder de hei op en vilten op locatie.
Als de eerste 200 schapen zijn geschoren is het pauze en is er tijd om even te praten met de drie harde werkers. Simon en Scott zijn drie maanden in Europa om in Duitsland en Nederland schapen te scheren. Jenny is een bekende van Scott en verdient een extra zakcentje om haar Europese vakantie te betalen. De laatste twee weken hebben ze vrij. Nee, dan gaan ze niet samen op pad. Ze zoeken alle drie een andere plek om nog even feest te vieren voor ze terug reizen. Dan hebben ze wel lang genoeg op elkaars lip gezeten. Terug in Australië scheren Simon en Scott vrolijk verder en gaat de Jenny weer op zoek naar een baan als lerares.
Schapen zijn echte kudde dieren. Als de eerste schapen zijn geschoren willen ze zo snel mogelijk weer terug naar hun vriendinnen. Ook al staan die ‘enge’ scheerders met die gillende keukenmeid ertussen, ze proberen op allerlei manieren weer in terug de groep te komen. Pas als er een handjevol schapen zijn geschoren en het groepje weer op een kudde begint te lijken, lopen de net geschoren schapen de goede kant op. Dan zie je ook het verschil in karakter van de Kempen, de Veluws heideschapen, de Suffolks en de Schoonebeekers. Ze zijn allemaal blij als ze aan de handen van de Australische scheerders ontsnappen en zoeken snel hun kale vriendinnetjes op. Onder het lopen schudden ze zich helemaal uit: tot en met de staart. Het lijkt wel of ze even kwispelen. De Schoonebeekers laten echte blijdschap zien en springen soms meer dan een meter in de lucht.
Wil je liever luisteren? Dat kan ook. Druk op het pijltje.
Dit is een verhaal uit het boek Waar lopen de schapen? met foto’s van Suze Vonk. In het boek vertellen herders over hun vak en de eigenwijze aanpak die ze daarbij kiezen. Kom genieten van hun werk, zodat dit beroep ook voor de toekomst wordt veiliggesteld. Het boek met verhalen en sfeerbeelden komt dit voorjaar uit.
Toen onze jongens klein waren, vonden we het naar bed brengen één van de leukste momenten van de dag. Even lekker tegen elkaar aan zitten. De dag herkauwen en daarna voorlezen. Van voorlezen genoten we alle vier. We konden er geen genoeg van krijgen. Meestal vielen ze pas in slaap, als we stopten met lezen. Zo kon het toch nog erg laat worden. Zelfs Harry Potter heb ik grotendeels hardop voor mogen lezen, omdat de dikke pillen voor de jongste nog een te grote berg waren om zelf te lezen.
Vandaar dit experiment. Ik lees een verhaal voor uit het boek ‘Waar lopen de schapen?’. Voor degenen die niet zo van lezen houden, is dit een makkelijke manier om toch een beetje mee te genieten. Voor mij is het een goede manier om te controleren of de zinnen kloppen. Iets voorlezen dat niet goed geschreven is, is namelijk niet te doen.
En, wie weet, helpt het voorlezen ook om de verdere verspreiding van het boek te promoten. Als het boek af is kom ik graag ook bij jou thuis of op school een keer voorlezen. Uit het boek of uit andere mooie boeken met verhalen over schapen. Schapen blijven inspireren.
Nog een verhaal? Het ‘Bergschaap‘ staat er ook op (druk op het >).
Ook het verhaal van de Wylde Weide is te luisteren. Je vindt het onderaan het blog.
Cookie instellingen
Om je een optimale website beleving te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
By 
