By Het textielfestival in de Weerribben start met de verkiezing van het mooiste textielschaap. Een paar weken geleden werd me gevraagd of ik de prijsuitreiking wilde opleuken met mijn boek. Iets vertellen of een stukje voorlezen. Ik mocht het zelf weten. Enne, of het boek ook een van de cadeautjes mocht zijn voor het winnende schaap. Natuurlijk was ik zeer vereerd door deze vraag. De ‘Crazy Lady’s‘ organiseren wel vaker leuke festiviteiten rond wol en zijn ook een beetje gek met schapen en herders. Een goede reden om mij over het boek te laten vertellen.
Het is best een onderneming, vanuit de Betuwe naar de Weerribben, ruim 150 kilometer. Maar ik was niet de enige die lang moest reizen. Een van de deelneemsters kwam uit Zeeland. Zij had ook man en kinderen mee en maakte er een weekendje Weerribben van. Een goed plan, want het is een prachtig gebied.
Onderweg in de auto oefende ik wat ik ga vertellen. Ik heb al zo vaak het boek moeten promoten, dat ik een onuitputtelijk aantal anekdotes heb. Maar niets is echt speciaal geschikt voor deze doelgroep. Het zijn vooral mensen die met allerlei soorten textiel werken. Niet persé met wol. En ook niet persé schapen, dat is alleen vandaag, omdat ze graag meedoen aan de prijsvraag van de Crazy Lady’s, Ik word het niet eens met mezelf en bedenk dat ik eerst maar eens op de locatie moet rondkijken. Ik weet eigenlijk totaal niet wat me te wachten staat. Er zouden iets van 1000 schapen te zien zijn. Doen die allemaal mee met de prijs?
En dan rijd ik het terrein van Staatsbosbeheer in de Weerribben op. Lekker Nederlands, allemaal compact, benaderbaar en heerlijk buiten. Het eerste wat ik zie is een herder – van textiel. De beelden vallen enorm op, maar het zijn er slechts een tiental. Te overzien. Er staan prachtige creaties bij. Ik zet ze hier niet allemaal op. Er komt vast wel een mooie overzichtsrapportage op de site van het Festival.
Om drie uur is dan eindelijk de prijsuitreiking. Een van de Crazy Lady’s heet iedereen welkom (een mooi clubje van ongeveer 50 man) en na de gastheer van Staatsbosbeheer mag ik het woord. En wat doe ik? Ik lees voor. Laat het boek zichzelf maar verkopen! Het publiek is muisstil. Ook de allerkleinsten. Uiteindelijk worden dan de prijswinnaars bekend gemaakt. De jury is best streng. Ze hebben niet alleen gekeken naar leuk, mooi, maar ook naar stevig (het moet wel een heel seizoen buiten staan) en gebruikte technieken. De winnaar is toevallig de Zeelandse met haar prachtige stoere schaap. Het eerste wat Madeleine van Dijke zegt als ik haar het boek overhandig, is: ‘Ja, maar dat boek ken ik, ik volg je blog!’
Dat vind ik natuurlijk super leuk. Maar nu volgt het meest bijzondere. Dit voorjaar is ze met haar gezin op bezoek geweest bij de lammetjesdagen van Jan Kaljouw. Een van de herders uit het boek. Bij het weggaan zag ze de folder liggen van Waar lopen de schapen? en is het verhaal op Facebook gaan volgen. Zo kwam ze ook de prijsvraag van de Weerribben tegen en is ze dit prachtige schaap gaan maken.
En zo is het cirkeltje rond…
